انقلابيون دنيامدار

 - شنيده اي كه ابن قتيبه مي گويد :

زني بر عايشه وارد شد و گفت: درباره زني كه فرزند كوچكش را كشته چه مي گويي؟ عايشه گفت: جهنم بر او واجب شده است. آن زن گفت: درباره زني كه بيست هزار تن از فرزندان بزرگش را به قتل رسانده، چه مي گويي؟

- آيا تو ميد اني منظور آن زن چه بوده است؟

- او به تعداد كشته شده هاي جنگ جمل اشاره مي كند كه بيست هزار تن از لشكر عايشه كشته شدند.

- به راستي ، چگونه شد كه جنگ جمل اتفاق افتاد؟

- جنگ جمل، تنها چند ماه پس از شروع خلافت اميرالمؤمنين (ع) به وقوع پيوست. آنهم به تحريك پيمان شكناني چون طلحه و زبير !

- آنها چرا؟ طلحه و زبير كه خود از صحابه برجسته پيامبر بودند. حتي پس از رحلت رسول اكرم (ص) ، زبير جزء معدود صحابي انگشت شماري بودند كه حاضر به بيعت با ابوبكر نگرديد و خلافت بلافصل پيامبر را حق مسلم علي (ع) مي دانست !

- آري!! ما در دوران حكومت عمر، فتوحات اسلامي زندگي مرفهي را براي مسلمانان و بخصوص اميران عرب بهمره آورد. چرا كه سياست خليفه دوم براي تقسيم غنايم و پخش ((عطايا)) به صورتي بود كه سران عرب و صحابه پيامبر از جمله طلحه و زبير را بر ديگران ترجيح مي داد. از همين رو طلحه و زبير در دوران خلافت عمر و عثمان، علاوه بر جايگاه رفيع سياسي، داراي ثروت انبوهي شدند كه باعث بوجود آمدن روحيه دنياگرايي و زياده طلبي در آنها شد.

به همين دليل، آنها انتظار داشتند پس از عثمان خليفه شوند و يا منصب بالايي را در حكومت به دست آورند، لذا نقش عمده اي را در كشته شدن عثمان ايفا نمودند. اما پس از به خلافت رسيدن علي (ع)، آنها نه تنها از خلافت، بلكه از مناصب  حكومتي و بسياري از امتيازاتي كه عمر و عثمان براي آنها قرار داده بودند، محروم شدند. علي (ع) در اولين اقدام خود، دستور به تقسيم بالسويه بيت المال داد، كه اين امر خشم طلحه و زبير را برافروخت و سبب اعتراض ايشان به حضرت شد. حتي ″ابن قتيبه″ آورده است كه طلحه و زبير ، پس از بيعت همگاني با علي (ع) نزد ايشان آمدند و گفتند : ما با تو بيعت كرده ايم براي آنكه در زمامداري با تو شريك باشيم.

پس از ملاقات آنها با اميرالمؤمنين ،‌ابن عباس نزد امام (ع) آمده و گفت: به نظر من آن دو خواهان حكومت هستند. پس زبير را به حكومت بصره و طلحه را به حكومت كوفه بگمار !‌ اما حضرت پس از بيان آفات حاكم شدن آن دو فرمودند :

اگر من براي دفع ضرر و جلب رضايت افراد به كسي حكومت مي دادم، بي گمان معاويه را بر شام مي گماردم. اگر نبود حرص اين دو به زمامداري و حكومت ، ممكن بود به آنها نظري داشته باشم.

- پس آن دو هم به عايشه پيوستند و به اتفاق، به بهانه خونخواهي عثمان، پيمان شكستند.

- آري ! با اينكه عايشه خود  از دشمنان عثمان بود و اولين كسي بود كه او را «نعثل» ناميد و همواره مي گفت :

أقتلوا نعثلا قتل الله نعثلا

گفتار پير را بكشيد، خدا او را بكشد

اما بعد از مرگ عثمان هنگامي كه شنيد مردم با علي (ع) بيعت كرده اند، گفت: يك شب عثمان به تمام عمر علي (ع) برابري مي كند

- او ديگر از علي (ع) چه مي خواست؟

چرا عايشه كه طبق آيه شريفه قرآن كه به زنان پيامبر امر مي كند كه «و قرن في بيوتكن» «در  خانه هاي خود بمانيد» عليه حكومت اسلامي شوريد و حرم رسول الله را در ميان مردان به ميدان كارزار آورد؟

- داستان دشمني عايشه با علي (ع) به زمان پيامبر باز مي گردد. ″عبدالفتاح عبدالمقصود″ نويسنده بزرگ سني مذهب، در اين باره مي گويد:

براي دفاع امروز عايشه از عثمان، هيچ بهانه اي جز كينه اش بر ضد امام (ع) نبود. زيرا هميشه جانش از علي (ع) دردمند بود و هميشه احساساتش از تنفر به وي لبريز…

گذشته از اين ،‌همان ساعتي كه ديد پسر ابوطالب در سرو صداي «افك» جانب او را نگرفت و از او طرفداري نكرد، همه آن كينه ها را عليه علي (ع) ذخيره كرد. در ضمن ، هر زني دوست دارد فرزندي داشته باشد تا عواطفش را به پاي او بريزد، اما روزگار او را ياري نكرد و همسري عقيم براي رسول خدا بود و لذا خيلي از اين محروميت مي سوخت كه چرا شوهرش رسول خدا متوجه دخترش زهرا (س) است و چنان عطوفتي نسبت به وي دارد و …

اميرالمؤمنين هم خود در كلامي دلايل كينه عايشه نسبت به خودشان را، عقد اخوت پيامبر با علي، بستن همه درب خانه هاي اصحاب مسجد بجز در خانه علي (ع) ، دادن پرچم پيروزي در جنگ خيبر به دست اميرالمؤمنين، ماجراي سپردن اعلام برائت به دست علي (ع) و بازگرداندن ابوبكر ، كينه عايشه نسبت به خديجه و فاطمه و محبوبيت مولاي متقيان در نزد پيامبر ، بيان مي كنند.

به هر حال با اينكه مولاي متقيان به هيچ وجه تمايلي به جنگ با آنها نداشت و با اينكه بارها و بارها شورشيان را به ″اطاعت″ و ″جماعت″ خواند،‌ اما شورش و قتل و غارت آنها هيچ راهي بجز جنگ براي علي (ع) باقي نگذارد كه نتيجه اي فاجعه آميز براي آنها به بار آورد.